‘Willen jullie dáár naartoe?’ De kapitein begint ongelovig te lachen. ‘Maar daar is helemaal niets!’ Van verre zien we echter twee kerkjes op de oever staan, een houten en een stenen. Nergens verder een teken van leven, een huis of een dorpje. Toch heeft dit plaatsje een naam, Пермогорье, Permogorje. Hier gaat onze reis echt beginnen. ‘Kijk, daar komen we voor, we willen de Severnaja Dvina afzakken en houten kerkjes bezoeken.’ Nu lacht de kapitein ons echt uit. ‘Houten kerkjes? Daarvoor moet je naar Malyje Kareli, vlakbij Archangelsk, daar heb je er een heleboel bij elkaar, en ze zijn nog in veel betere staat ook.’ Dit ongeloof zullen we nog vaak tegenkomen op onze reis. En telkens sturen ze ons door naar het openluchtmuseum Malyje Kareli. Maar we willen niet naar het museum, we willen de kerkjes in het echt zien, daar waar ze thuishoren, en niet als opgezette dieren in een park.

Er moet ooit een aanlegsteiger zijn geweest. Nu is er alleen de hoge, steile oever die oprijst uit het water, wild begroeid met ondoordringbare struiken. De boot vaart in een bocht met de punt op het land aan, zodat wij eraf kunnen springen. De kapitein zwaait ons nog eens bemoedigend toe, dan wendt hij de boot terug naar het midden van de rivier en die verdwijnt snel, ronkend op de stroom. In de verte onweert het en zien we donker dreigende wolken zich boven de rivier samenpakken. Maar het regent niet en we gaan op een boomstam zitten om van het uitzicht te genieten en moed te verzamelen voor de klim.